نادر داودی: اسفند ماه سال ۱۳۷۶ بود. مسابقه‌های جام «جهان‌پهلوان تختی» در تهران برگزار می‌شد. بلندگوی ورزشگاه ورود «علی‌اکبر ناطق نوری» را به جایگاه ویژه اعلام کرد. او در خرداد ماه همان سال انتخابات ریاست جمهوری را به «خاتمی» باخته بود. اما در واکنشی غیرمنتظره تماشاگران روی پای خود ایستادند و فریاد زدند؛ «خاتمی دوسِت داریم». ناطق نوری چند لحظه‌ای برای مردم دست تکان داد، اما به سرعت متعجب شد و نشست.
جامعه در سال ۱۳۷۶ به پیام‌های رسمی دستگاه قدرت واکنش نشان می‌داد. لحظاتی بعد ورود یک نفر دیگر به ورزشگاه، همهمه‌ای در سالن ایجاد کرد. زمزمه‌ی ورود « محمدعلی فردین » به سالن کُشتی می‌آمد. طولی نکشید که مردم از ورود او به سالن مطمئن شدند و یک‌صدا شعار دادند؛ «علی‌ی‌ی‌ی فردین» و «فردین دوسِت داریم».
من در کنار تشک در حال عکاسی از مسابقه‌ها بودم که به ناگهان تصمیم گرفتم خودم را به فردین برسانم و حضورش در سالن را عکاسی کنم. حاصل این وقت‌شناسی عکسی است که در اینجا می‌بینید.
هنوز به کنار تشک برنگشته بودم که دوباره در سالن همهمه‌ای بر پا شد. مسئولان ورزشگاه تصمیم گرفته بودند تا «فردین» را به خارج از سالن هدایت کنند. هر آن‌چه در مورد «غلامرضا تختی» و ممنوعیت ورود او به سالن‌های کشتی شنیده بودم، اینجا در مقابل چشمانم برای «محمدعلی فردین» اتفاق افتاد.
خروج او از سالن در میان تشویق مردم به احترام او اتفاق افتاد و دو سال پس از این بی‌مِهری، او روی شانه‌ها‌ی مردم از میان ما رفت.
